Początki zespołu sięgają jeszcze szkoły podstawowej (ok. 1980 r.), założyliśmy wtedy pierwszy skład, jak to zwykle bywa z kumplami z podwórka. Pierwsze próby odbywały się w garażu u Adama. Za instrumenty służyły nam wtedy produkty rodzimego przemysłu muzycznego, a jako wzmacniaczy używaliśmy radioodbiorników Amator i Duet (w sumie ze 30W!), garaż trząsł się w posadach. Pamiętam piękne, słoneczne popołudnia, muzyka przez uchylone drzwi rozchodziła się na całą ulicę. Do pełnego składu brakowało jeszcze perkusisty.
Wraz z przejściem do szkoły średniej przenieśliśmy się do miejscowego Technikum przy ul. Inżynierskiej. Wreszcie mogliśmy ćwiczyć na duuużej auli z prawdziwą perkusją, wtedy to dołączył do nas Maciek.
Od samego początku przejawiał nadzwyczajne zdolności, bardzo szybko uczył się grać na bębnach. Na domiar szczęścia szybko połączył grę na perkusji z talentem wokalnym. W ten oto sposób powstał zespół rockowy Kaftan Bezpieczeństwa (pierwowzór angielski: Straitjacket). Wzorowaliśmy się wtedy na światowych kapelach hard rock’owych, głównie na AC/DC. Próby 4 razy w tygodniu po kilka godzin, w zasadzie nic więcej nie było potrzebne do szczęścia. Nie ominął nas też czas stanu wojennego, nie zdawaliśmy sobie wtedy sprawy z powagi sytuacji, ale w związku z wstrzymaniem zajęć w szkole (takie przymusowe ferie) mogliśmy jeszcze więcej czasu poświęcić muzyce. Pamiętam, że przyszedł do nas pewnego razu oficer polityczny z miejscowego osiedla wojskowego i skonfiskował nam wszystkie mikrofony, więc łoiliśmy instrumentalnie. Jak sobie teraz pomyślę, to za „Strachy, biesy, czarownice” moglibyśmy nieźle beknąć, jakby wtedy ten tekst wpadł w niewłaściwe ręce. [ ]… „sam Lucyfer już tam przybył, przetarł swoje ślepe oczy, usta w grymas śmiechu skrzywił, do mównicy dumnie kroczy” … „Cieplej tutaj” też bez ogródek rozliczał ówczesną władzę. Te i wiele innych tekstów zostały napisane przez Maćka w kooperacji z Robertem Broniszem, klasowym kolegą z Technikum Łączności na Saskiej Kępie.
W niedługim czasie byliśmy na tyle popularni w naszym mieście, iż zainteresował się nami Paweł Jasiewicz, który na początku lat 80-tych był opiekunem kultury z ramienia Urzędu Miasta. Choć ośrodek kultury był wtedy raczej wirtualny (nie miał swojej siedziby), to dysponował pewnymi funduszami, które dzięki Pawłowi udało się spożytkować na zakup instrumentów (lutnicza gitara marki Witkowski dla Artura i bas Ibanez dla Adama). Z zakupem instrumentów wiąże sie pewne zdarzenie. Pewnego wieczoru opijaliśmy zakup instrumentów w miejscowym lokalu „Podstołeczna”. W drodze powrotnej Artur stracił równowagę i legł na podłożu razem z gitarą. W skutek tego feralnego upadku odszczypał się kawałek gryfu. Jednak nie był to znaczący ubytek, po jego przyklejeniu u Maćka w domu, można było grać na niej bez przeszkód.
Dzięki wsparciu (teraz to się nazywa management) Pawła i nauczycieli ze szkoły (prof. Łysakiewicz) zagraliśmy kilka lokalnych koncertów, z których największy odbył się w wojskowym kinie „WIARUS” (obecnie mieści się tam supermarket). Nagromadziliśmy wtedy sprzęt nagłośnieniowy, jaki tylko udało nam się zdobyć (w sumie kilkaset wat!). Było to niewątpliwie najgłośniejsze (dosłownie i w przenośni) wydarzenie muzyczne jakiego nikt nie powtórzył przez następne kilkanaście lat.
Ogromne podziękowania należą się ówczesnemu Dyrektorowi Zespołu Szkół w Zielonce, Panu Bonieckiemu, który przez cały okres naszej działalności muzycznej w szkole żywo interesował sie naszymi dokonaniami i wspierał nas w potrzebie.
Wzięliśmy również udział w kilku przeglądach zespołów muzycznych. M.in. na II Przeglądzie Zespołów Muzycznych M. St. Warszawy GITARIADA ’83, na której to zostaliśmy wyróżnieni dyplomem za zajęcie IV miejsca, wśród kilkudziesięciu występujących tam zespołów, niektóre o ugruntowanej już w Stolicy pozycji. Były to m. in. Glazurnicy, Zero, Szklany Markiz (później Madame). Gwiazdą tego wieczoru był niezaprzeczalnie zespół Glazurnicy z utworem (a raczej improwizacją) pt. ”Człowiek o zgniłych oczach”. Tym przedstawieniem muzyczno-interaktywnym rozbawili do łez całą publiczność, czego nie można było powiedzieć chyba o komisji. W tym samym roku zagraliśmy również na XII Mokotowskiej Młodzieżowej Jesieni Muzycznej w Warszawie na ul. Łowickiej, ale ogromna trema i moja niedyspozycja (miałem wybity palec u lewej ręki) spowodowały, iż nie zakwalifikowaliśmy się do finałów. Ale muszę przyznać, że obecny tam w komisji Maciej Januszko (MECH) żwawo podrygiwał sobie w rytm naszej muzyki, podśpiewując sobie tekst refrenu „Pokerowy stół” z kartki, która leżała przed nim na stole.
Mieliśmy oczywiście dużo fanów, byliśmy młodzi, energiczni, graliśmy na dobrym poziomie i wróżono nam sukces, ale jak to w życiu zwykle bywa z wieloma artystami zabrakło trochę szczęścia, profesjonalnego menadżera (niewielu było wtedy na to stać) i wszystko jakoś się rozeszło. Niestety nie zachowały się żadne nagrania z tamtego burzliwego, rock’owego okresu mimo, że podejmowaliśmy próby nagrań na różnego rodzaju mediach magnetycznych (głównie taśmy lub kasety). Na nowo zaaranżowane i zarejestrowane utwory można posłuchać w dziale MUZYKA. (na stronie internetowej reaktywowanego zespołu)
Historię spisał z głowy (czyli z niczego) Adam Wolf.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz